Sunday 23 October 2011

weekendpapa

Fenna kneep er een weekend tussen uit, met broer, zus en moeder. Zat ik dus alleen opgescheept met de 3 kinderen. Vanavond zei ik voor het slapengaan tegen Lisa dat Fenna morgen terug thuis is. Een samenvatting van de daaropvolgende conversatie:

Lisa: Mama cadeautje voor Lisa?
Hannes: Zou het iets zijn om te eten?
L: Nee.
H: Iets om mee te spelen?
L: Nee.
H: Een snoepje?
L: Nee.
H: Een zoentje?
L: Ja.

Tuesday 11 October 2011

Van brood

word je rood.

Ik moet jullie iets verklappen. Op het gevaar af voor freak uitgescholden te worden. Ik heb vorige week rode-bietenbrood gemaakt. In de broodmachine. Maar het was niet mijn schuld, 't was de schuld van Vicky, in haar broodmachinereceptenboek heb ik dat recept gevonden en ik heb het dus maar eens gemaakt. 't Was een groot succes, tot bij de juffen van Jente die zeer nieuwsgierig kwamen vragen wat hij ('nu weer' zeiden ze er nét niet bij) aan het eten was. Hij wist het woord niet in het Frans, en zij herkenden het woord niet in het Nederlands, dus vroegen ze of hij kon zeggen of het zoet was. Dat kon hij ook niet (hey, hij was toen nog geen vijf hé) maar hij kon wel vermelden dat het 'voelde zoals de tong van een kat'. Daar moesten ze natuurlijk hartelijk om lachen en ze hebben het mij na school dan ook nog een paar keer herhaald, zijn juffen. Ik heb ze vol trots (toch wel) verteld dat ik er rode biet in geraspt had. Ze wisten niet goed waar en hoe kijken, maar ik heb ze er eentje beloofd, een rode-bietenbroodje. Ooit, als ik nog eens zin heb, en goesting enzo...

Oh ja, en rode biet in het Frans is ... Tine weet het vast wel! Inderdaad, betterave rouge.

Maar eigenlijk moet het échte geheim nog komen: soms maak ik een kikkererwtenbrood, stiekem, de kindjes weten van niets, want dat lusten ze niet (zie je wel, ze zijn perfect normaal!) Dat brood ziet niet rood, en het smaakt ook niet naar kikkererwten. Waarom maak je het dan, zul je vragen.

Wel, dat is een verhaal voor een andere keer...

Mondhoeken

Naar Beneden

Heb je dat ook? Je komt terug van je werk (jawel, ook ik werk af en toe!), je mondhoeken staan zonder welbepaalde reden naar beneden en dat blijft heel de avond zo. De kindjes praten tegen je over school en je antwoordt zonder veel goesting, zonder veel enthousiasme, en die mondhoeken blijven naar beneden. Je legt de jongste twee in bed, met wat gehuil en gefriemel hier en daar, je geeft nadien de oudste een nachtzoen en die profiteert ervan om nog vlug wat te zegggen: "Mama, je moet mijn sokken eens sorteren." Ik: "Jaja Erinn, morgen als ik tijd heb hé, ..." (alsof ik niets belangrijkers te doen heb!). Erinn: "Ja, want sommige sokken zijn helemaal alleen... " Wel wel wel, 't is toch niet waar zeker, daar gaan die mondhoeken dan toch de hoogte in en mijn oudste tovert een glimlach op mijn gezicht!
Dankjewel lieverd en tot morgen, zeg ik opgewekt.

Wednesday 5 October 2011

Foto's

Ik heb enkele maanden zonder inspiratie en zonder goesting gezeten, maar nu ben ik er weer en dit mede dankzij mijn vriendinnen en familie die maar bleven doorzagen om nog eens iets grappigs of interessants op onze blog te schrijven. Nu, voor het grappige moet je bij Hannes zijn, dat weet het kleinste kind (billenkletser!) en voor de serieuze en interessante dingen bij mij, dat weten mijn kinderen ook. Als ze me vragen: Mama, hoe wordt dat gemaakt? (cornflakes bijvoorbeeld, of de tekeningen op hun T-shirt) dan antwoord ik steevast: In de fabriek, door machines. Voilà, daar zijn we weer mooi van af! En als ze vragen hebben over bijtjes en beestjes (genre: waar slapen de spinnen?, is een rups een insect? etc )dan is het bekende antwoord: Vraag dat vanavond maar aan papa. In de hoop dat ze het tegen dan alweer vergeten zijn...

Maar ik wou het over foto's hebben, ik heb namelijk heel wat foto's van het net gehaald, zomaar eigenlijk, omdat ik plots een beetje inzit met privacy enzo. Maar voor jullie zijn ze natuurlijk nog steeds toegankelijk. Stuur me een mailtje en ik stuur je een link!

Tot gauw!

Voor Ann

en Alleman!

Wij doen het, Ann en ik, wij doen het zelfs graag, liefst twee keer per week, meestal slechts één keer, onze mannen en onze agenda willen niet altijd meewerken... Maar als het dus kan, dan doen wij het twee keer per week, met plezier en met Gustavo, onze Colombiaan. Hij zorgt ervoor dat we na een kwartiertje al helemaal nat zijn van het zweet, je voelt de zweetdruppels zo langs je bilspleet naar beneden glijden, en je ziet het bij Gustavo zelfs glijden... Mmmh, we doen het zó graag, alle standjes, ook de moeilijke, de onmogelijke, de belachelijke, de on-elegante. Ook al zijn we niet de enige liefhebbers, ook al hebben we concurrentie van alle mogelijke vrouwen: jong, oud, dik, dun, lenig of lomp.
Tja, ieder diertje zijn pleziertje, niet?