Tuesday 29 March 2011

Schoon...

Narcissus

Het is zo moeilijk om te houden
Van de dingen die je maakt -
Je kijkt vertederd naar een hand
Vol kaf en koren
En je bakt je brood verkeerd;
Je last met sleutelende ogen,
Met een hart vol werkzame ontroering
Twee linkerkanten aan mekaar.

Ja het is moeilijk, maar moeilijk
En mooi om jezelf aan te raken, vandaag
En ook definitief, het is moeilijk
En mooi om je terug te vinden morgen
In de dingen die je maakt.
Daar heeft men wel een dood voor over soms.

----------------------------------------
uit: 'Hart tegen hart', 1991.


Schrijver: Leonard Nolens

Tuesday 22 March 2011

Oh neen!

Gouden Gekkie

Mijn hart is als een oude man
in slaap gedommeld bij het vissen.

Mijn gedachten zijn een kabbelend beekje
in de frisse lentezon.

Mijn lichaam een bijna gouden steen
dichtbij en bijna echt.

Raap me op
en steek me in je broekzak.

Daar hoor ik thuis.



(Oh neen, Fenna schrijft weer gedichten...)
(Niet ongerust worden, trouwe fans, 't is maar éénmalig ;-)

Food for thought

The lifeboat

'Right,' said Roger, the self-appointed captain of the lifeboat. 'There are twelve of us on this vessel, which is great, because it can hold up to twenty. And we have plenty of rations to last until someone comes to get us, which won't be longer than twenty-four hours. So, I think that means we can safely allow ourselves an extra chocolate biscuit and a shot of rum each. Any objections?'
'Much as I'd doubtless enjoy the extra biscuit,' said Mr Mates, 'shouldn't our main priority right now be to get the boat over there and pick up the poor drowning woman who has been shouting at us for the last half hour?' A few people looked down into the hull of the boat, embarrassed, while others shook their heads in disbelief.
'I thought we had agreed,' said Roger. 'It's not our fault she's drowning, and if we pick her up, we won't be able to enjoy our extra rations. Why should we disrupt our cosy set-up here?' There were grunts of agreement.
'Because we could save her, and if we don't she'll die. Isn't that reason enough?'
'Life's a bitch,' replied Roger. 'If she dies, it's not because we killed her. Anyone for a digestive?'

Source: 'Lifeboat Earth' by Onora O'Neill, republished in 'World Hunger and Moral Obligation', edited by W.Aiken and H.La Follette


The lifeboat metaphor is pretty easy to translate. The boat is the affluent West and the drowning woman those dying of malnutrition and preventable disease in the developing world. And the attitude of the developed world is, on this view, as callous as Roger's. We have enough food and medicine for everyone, but we would rather enjoy luxuries and let others die than forfeit our 'extra biscuit' and save them. If the people on the lifeboat are grossly immoral, then so are we.

(...)

The UN has set a target for developed countries to give 0.7 per cent of their GDP to overseas aid. Few have met it. For the vast majority of people, to give even 1 per cent of their income to help the impoverished would have a negligible effect on their quality of life. The lifeboat analogy suggests that it is not so much that we would be good people if we did so, but that we are terribly wrong not to.


Julian Baggini, 'The pig that wants to be eaten and 99 other thought experiments'

Friday 18 March 2011

Kopergieterij

Knipoog eens in het donker.

Het lijkt misschien volstrekt belachelijk maar de oprechte intensiteit waarmee je in het donker iets aangaat zonder onmiddellijk naar de lichtschakelaar te hollen, verandert je tijdsgevoel compleet.

Alsof de duisternis een deken legt over de tijd.
Je de rust geeft om nog beter de waarde te beseffen van wàt je doet.

Sinds de uitvinding van de horloge lijken we soms geen tijd meer te hebben. Niet voor onszelf, laat staan voor een ander.

Struikelend over elkaar rennen we zo hard ons leven tegemoet dat we tussendoor noodgedwongen proberen de tijd tot stilstand te krijgen. Efkes.
Dobberend tussen hoop en heimwee.

En dan kronkelen we ons onder 'deskundig advies' in lotushoudingen voor de ideale onthaasting of kiezen we voor uren laveloos genot als antwoord op de "druk-druk-druk".

Maar we plukken zo graag de dag, dat we met z'n allen wel eens vergeten dat wij bij die bevoorrechte mensen horen die tenminste tijd hebben om te plukken.
Veel tijd.

Tijd die ons ook toelaat te kiezen van hoé we met elkaar verder willen.

Om ons los te rukken uit de achtergrondmuziek van algemene smaak.

Om wat minder te horen wat we begrijpen en wat meer te horen waar we niets van verstaan.

Om ons los te koppelen van elk verwachtingspatroon en onszelf de ruimte te geven om de wereld zo absurd, zo heftig, zo spannend of zo romantisch te maken zoals wij het zélf willen. Zonder ons te moeten verdedigen.

(...)

Maar ook de vinger durven leggen op wonden die de tijd niét heelt. Terwijl een goed gesprek dat misschien wél kan.
Echte aandacht.

(...)

Trots op wat we kunnen maar vooral nieuwsgierig naar wat we nog niet kunnen.
In bewondering voor wat nog niet bestaat.

Zelfs in het donker.
En als het licht dan uitgaat,
misschien even,
een knipoog.


Johan De Smet - Kopergieterij

Saturday 12 March 2011

Fuiven!


Wat doet een mens na een avondje fuiven in Gent met een bende gekke maar oh zo dierbare vrienden?
Juist, goed geraden, bergen grond verzetten!
We zijn nog niet klaar maar wel al heel fier!

Tuesday 8 March 2011

Lisa is twee!

Met mijn schoonfamilie hadden we het al gevierd, Lisa's verjaardag, maar voor mijn familie doe ik graag iets speciaals en mag er eens geld uitgegeven worden! We hebben een privé-zwembadje vlakbij afgehuurd en daar anderhalf uur geravot en gespetterd. Bonne en Bopa voorop natuurlijk! Daarna kwamen we met z'n allen hier in Houtaing, genieten van een snikheet huis en een heerlijke cake, weer eens door mij gefabriceerd en door de kindjes net niet verprutst bij het versieren... Enfin, je leest het, plezier alom, zeker toen iedereen weer huiswaarts keerde!

Allé, ga maar eens kijken naar de foto's als je mijn humor niet meer kan verdragen...

Verjaardag Lisa