Sunday 30 December 2007

X-mas pictures

December 2007

Het leven zoals het is...



met Erinn...

Kerstdag, iets na 7 uur 's morgens: "Mamaaa, Papaaa, ik moet pipi doen!" Erinn zet haar keeltje open en Hannes springt uit bed. Samen in de badkamer, het is al een heel klein beetje licht, papa doet het licht aan, waarop Erinn: "Het licht moet toch niet aan hé papa, dat is toch verspulling?"
Nog even bij ons in bed, ze blijft redelijk stil tot Jente begint te kraaien, dat is ook voor haar het teken om eventuele luie buurkinderen wakker te zingen, roepen, stampen en hollen. Papa en mama proberen nog even in te dommelen, nog even te genieten van elkaars warmte, maar lang houden de kinderen het niet uit in of rond ons bed. Hup hup, naar beneden, gaan eten, gaan spelen, gaan ruziemaken. Soms zet Erinn al van de eerste minuut beneden de muziek aan, de laatste tijd bijna steeds de Franse kerstmuziek, met Jingle Bells in het Frans, best wel grappig. Ze zingt dan uit volle borst mee, de Franse woorden komen er haspelend uit, af en toe herkennen we toch al iets. Jente vindt zo'n voorstelling natuurlijk prachtig en wiebelt soms wel eens mee op de maat van de muziek. De hele verdere voormiddag is Erinn meestal druk bezig met kleuren, knippen en plakken. Vanmorgen maakte ze een 'boek' voor Dries en Tine en ze wil dan ook hun namen opschrijven. Ik schrijf het op een apart blad en zij tekent het dan over in haar boekje. 't Is zelfs leesbaar, dat kind is een genie!
Betty en Dolly zijn nog steeds haar geliefkoosde alter-ego's, en die komen te pas en te onpas aan bod tijdens eens of andere onheldere uitleg.
Uitleggen kan ze goed, ze doet haar mama of papa na natuurlijk. Dan gebruikt ze eens moeilijke woorden die een klein foutje bevatten, typisch Samson, maar zo spreken die kinderen dus echt!

Neen, het leven is één en al feest met Erinn in de buurt, oordopjes kunnen af en toe wel handig zijn, maar gelukkig kregen we die van Opa.

Monday 17 December 2007

Rune

Mijn teergeliefde broer zocht een passende zin op z'n blog om zijn pasgeboren zoontje Rune te verwelkomen.
Het is hem blijkbaar niet gelukt, meer dan wat prijzenwinnende literatuur komt er niet uit bij hem.
Ik zal dus maar de rol van oudste tante spelen en Rune verwelkomen op onze blog en natuurlijk op deze mooie wereld, als de mensen niet egoïstisch doen voor even.

Welkom Runeke, schatteke, lief baby'tje met je donkere haartjes en het dons op je oren. Klein prutske met donkerblauwe ogen die nog niet zien maar wel al kijken, die al opmerken dat mama, zus of papa in de buurt zijn, die al welgemikt kunnen piesen in het stralende gezicht van mama. Pluimig lichtgewichtje, met je grote komieke neus en die dikke lippen die je zeker van mij hebt. Myrthe had mijn rode wangen na haar siësta, dus je ziet het, we zijn wel degelijk familie, of je dat nu leuk vindt of niet. Je materieel verwennen zoals je TantEs of je beknuffelen zoals je beschermengel Veerle zal ik niet doen, ieder de rol die bij hem past. Ik zal met je boekjes lezen, je laten afwassen als ik kook, je meesleuren door de koude winterwind om je neefjes of nichtjes op een Waalse school te halen, je vegetarische volkoren spaghetti voorzetten en je grote neus afkuisen als hij drupt, je billen schoonvegen als ze besmeurd zijn met kaka van drie dagen geleden en weet je wat, je zal het nog leuk vinden ook! Want dat deed ik vandaag allemaal met je grote zus Myrthe, die nu zalig slaapt en droomt van haar supertante Fenna! Straks staat haar nog een leuke middag te wachten met haar neefje Jente die meer neut dan speelt tegenwoordig, dus ze zal misschien een beetje doof terug bij jou komen. Erinn zal met haar spelen, of beter gezegd, zal haar commanderen en haar speelgoed afpakken, maar ja, ze moeten het allemaal zelf maar uitzoeken. Jij blijft voorlopig veilig bij mama thuis, daar zit je goed. We wachten hier alvast in ongeduld om jou eens te logeren te hebben.
Welkom Runeke, op deze bizarre maar wondermooie wereld.



Aan Tine en de andere ongeduldigen: sorry, nog geen foto's. 't Is nochtans een echt schoon manneke.

Friday 14 December 2007

December

Ik weet niet wat het is met december, maar van overal krijg ik gruwelijke berichten over hoe egoïstisch de mensen weer eens met elkaar omgaan... En niet zelden komen die berichtjes uit Colombia, van mijn goede vriend Juanfé die het hart op de juiste plaats heeft en in een getroubleerd deel van de wereld woont.
Er zijn zoveel wereldschokkende dingen en dat raakt me echt. Maar ik heb gewoon geen idee hoe we 'zoiets' kunnen oplossen. Wat kunnen we het beste doen? Zelfmoord plegen, staken, petities tekenen, een kind adopteren, betogen, taarten gooien, bio, eco en fair kopen, blanco stemmen, in een ngo gaan werken in de jungle, geld storten op vzw's, een arme uitnodigen voor kerstavond, terugkeren naar de natuur, afijn, mogelijkheden zat dus, maar welke helpt nu écht?

Even een anecdote vertellen.
Donderdag keerde ik terug van mijn les in Tubize, met de auto. Soms ga ik met de bus (als Hannes de auto nodig heeft), maar meestal met de auto. De route die ik volg is exact dezelfde als die van de bus. Tijdens het terugkeren had ik al af en toe eens gedacht: ik zou toch gerust iemand kunnen meenemen die aan de bushalte staat te wachten, vooral als het slecht weer is of als er een kindje bij is. Nog nooit echt de kans daartoe gekregen, tot nu donderdag, er stond een oude vuilnisophaler (of hoe noem je die mannen?) te liften. Geheel gerust ben ik nooit, maar ik stopte toch en hij moest mijn richting uit. Hij had blijkbaar tevergeefs op de bus zitten wachten in de koude. Vriendelijke, oude man die bij het binnenstappen zijn hoofd stootte (ik dacht dus direct: ja lap, die is dronken), maar achteraf niets geroken en normale conversatie gehad. 't Is maar wat je normaal noemt natuurlijk, want hij een buitenlandse bijna gepensioneerde vuilnisophaler (hij had een rollende r, lijkt me niet echt Frans) en ik een Vlaamse blozende zelfstandig leerkracht die voor haar plezier een beetje werkt af en toe. Na een gezellige babbel over waar hij overal de zakken ophaalt, kon ik hem al vlug weer afzetten in de koude.
Ikke content naar huis, want a) niet verkracht en b) een goede daad gedaan.

Neen, mijn anecdote is nog niet gedaan, nog even geduld.
's Avonds ga ik met mijn twee lieve kindjes in de donkere gure avond op pad om een video te huren voor mijn eenzame avond (Hannes overnachtte voor het werk in Hasselt) op te vrolijken. Erinn aan de ene hand, Jente in de buggy voortgeduwd met de andere hand, op het gruwelijk slechte trottoir langs voorbijrazende auto's. Redelijk gevaarlijk dus, maar we kennen deze straat nu wel, dus problemen maken we daar niet meer van. Erinn luidop zingend in het Frans en tellend in het Nederlands. Stopt er toch niet zo'n STOMME TRUT met haar wagen op de stoep vlak voor enkele geparkeerde auto's, zodat ik er eigenlijk helemaal niet goed langskan. Stapt die STOMME TRUT niet gewoon gezellig uit en is ze gewoon gezellig van plan om de winkel binnen te stappen zonder mij een blik waardig te gunnen. Ik schiet een beetje uit mijn vel, een beetje maar, in het Frans uit je vel schieten is niet zo eenvoudig. Ze lacht het weg, ik vraag of ze geen kinderen heeft, en jawel hoor, die STOMME TRUT heeft er twee! En dan nog niet begrijpen dat het moeilijk is met buggy en kleuter in het donker op een slecht trottoir. Verwacht ze toch niet zeker dat ik rond haar auto stap, op de straat dus! Écht waar, ik kreeg het bijna! Maar ja, wat kan je doen? Die STOMME TRUT staat daar wat schaapachtig te lachen, is niet van plan haar STOMME auto een millimeter te verplaatsen, dus manoeuvreer ik zo ruw mogelijk mijn twee bloedjes langs die STOMME TRUTTENWAGEN in de hoop dat ik een enorme kras achterlaat.
Niet dus.

Maar allé, wat is de moraal van dit verhaal nu?
Voor een goede daad die ik eerder die dag gedaan had, doet een ander een egoïstische daad. Dat heft elkaar dus op, heeft dus geen zin.
Of zit er nu ergens een fout in mijn redenering?

Red de Jungle

Estimadas amigas y amigos de la Selva Tropical:

A lo largo de los días pasados hemos estado recibido noticias acerca
de las terribles violaciones de los derechos
humanos en contra de los pueblos indígenas en Colombia. De acuerdo a
informaciones de la Organización
Indígena de Antioquia (OIA), la Asociación de Cabildos Indígenas del
Norte del Cauca (ACIN) y el Consejo
Regional Indígena del Cauca (CRIC), el gobierno colombiano está
respondiendo con violencia a la protesta
pacífica y legítima de los indígenas del departamento del Cauca, que
reivindican sus territorios acusándolos
de terrorismo. En la frase "La tierra es nuestra única posibilidad de
sobrevivir", puede resumirse el llamamiento
de las organizaciones indígenas.

Se ha instalado un Parlamento Indígena y Popular, donde delegados de
organizaciones sociales de todo el país
se suman a la movilización. Participe de la acción exigiendo al
gobierno colombiano el respeto de los Derechos
Humanos, la protección de la vida y el reconocimiento de los procesos
legales de la población indígena.

Encontrará más información y un modelo de carta en:

www.salvalaselva.org

Difunda este mensaje. Muchas gracias y un afectuoso saludo

Guadalupe Rodríguez
Salva la Selva
www.salvalaselva.org
Guadalupe@regenwald.org