Bij Miek en Jo

was er een feestje zaterdag voor de 95e verjaardag van Tante Josefien. Een toffe madam, met altijd stralende oogjes, maar meer kan ik er niet over zeggen, want ik ken haar niet echt en we hebben haar die middag ook niet veel gezien. Tegen dat ik goed en wel het fototoestel bovenhaalde, was ze terug naar huis vertrokken.
95 jaar ... dat moet wat zijn! Zou je op die leeftijd nog gevoelens van onzekerheid hebben, of verlegenheid? Vraag je je nog af hoe de wereld in elkaar zit en waarom de mensen zo egoïstisch zijn? Wacht je rustig af op wat onvermijdelijk komen zal, of ben je toch zenuwachtig voor de grote reis? Allemaal vragen die ik niet durf te stellen en waar ik misschien gewoon geen antwoord op wil hebben.
Mijn grootouders zijn al allemaal verstrooid met de wind mee naar verre einders, maar die van Hannes leven nog alle vier. 't Zou interessant zijn om eens een gesprek met hen te hebben over vroeger, hoe het leven toen was, hun verwachtingen als tiener/twintiger, de organisatie van hun huishouden/werk/kinderen, ... Maar zo vaak zien we hen niet, en dan nog het meest van al op feesten, dat zijn geen momenten om persoonlijke vragen te stellen. En vaak moet je roepen, want ze horen niet zo goed meer, en dat gaat al helemaal niet. Waarschijnlijk ben ik ook bang voor een uiteenzetting van een halfuur waar geen touw aan vast te knopen valt.
Hoe dan ook, 't was een leuke bijeenkomst, dankzij die familiefeesten komen we nog eens oude JNM-vrienden tegen het lijf. Jammer dat we elkaar niet wat vaker kunnen zien, maar soms lijkt het wel dat wij als koppel met kinderen geen overeenkomstige activiteiten meer kunnen vinden met koppels zonder kinderen.
Jammer ... maar ja ... d'r is ook zo veel jammer soms ...

bij Miek en Jo