Van brood

word je rood.

Ik moet jullie iets verklappen. Op het gevaar af voor freak uitgescholden te worden. Ik heb vorige week rode-bietenbrood gemaakt. In de broodmachine. Maar het was niet mijn schuld, 't was de schuld van Vicky, in haar broodmachinereceptenboek heb ik dat recept gevonden en ik heb het dus maar eens gemaakt. 't Was een groot succes, tot bij de juffen van Jente die zeer nieuwsgierig kwamen vragen wat hij ('nu weer' zeiden ze er nét niet bij) aan het eten was. Hij wist het woord niet in het Frans, en zij herkenden het woord niet in het Nederlands, dus vroegen ze of hij kon zeggen of het zoet was. Dat kon hij ook niet (hey, hij was toen nog geen vijf hé) maar hij kon wel vermelden dat het 'voelde zoals de tong van een kat'. Daar moesten ze natuurlijk hartelijk om lachen en ze hebben het mij na school dan ook nog een paar keer herhaald, zijn juffen. Ik heb ze vol trots (toch wel) verteld dat ik er rode biet in geraspt had. Ze wisten niet goed waar en hoe kijken, maar ik heb ze er eentje beloofd, een rode-bietenbroodje. Ooit, als ik nog eens zin heb, en goesting enzo...

Oh ja, en rode biet in het Frans is ... Tine weet het vast wel! Inderdaad, betterave rouge.

Maar eigenlijk moet het échte geheim nog komen: soms maak ik een kikkererwtenbrood, stiekem, de kindjes weten van niets, want dat lusten ze niet (zie je wel, ze zijn perfect normaal!) Dat brood ziet niet rood, en het smaakt ook niet naar kikkererwten. Waarom maak je het dan, zul je vragen.

Wel, dat is een verhaal voor een andere keer...