Haat-Liefde

Ik heb een haat-liefde-verhouding met de mens. Als ik een beetje tijd heb, zoals nu, dan kan ik daar heel filosofisch over doen. Want vorige week vrijdag was het weer zover. Een mooi moment, gevolgd door een minder mooi moment. Het zat namelijk zo: Ik ging naar de markt, stond aan te schuiven aan het groentenkraam, achter mij passeerde een oud koppel mét preutenlekkerke. En er passeerde ook nog een oudere dame die begon te babbelen tegen dat oud koppel (in het Waals, maar ik zal het maar opschrijven in het Vlaams, da's makkelijker voor mij...): Maar allé, da's lang geleden zeg. Bisou bisou Hoe gaat het er nog mee? En met je dochter? ... En met je schoonbroer? ... En met ...?
Enzovoort. De antwoorden van het koppel zal ik jullie besparen, ik ben het trouwens al vergeten.
Maar wat daalde er nu neder in mijn filosofisch gepeins? Vroeger, toen ik iets jonger was, vond ik dat zulke saaie gesprekken, ik draaide mijn ogen en vond die mensen verschrikkelijk. Hadden ze niets beters te doen? De wereld verbeteren, bijvoorbeeld? Maar nu besef ik dat dát het is waar het allemaal om draait: familie, vrienden, de mensen om je heen, de warmte van een babbel, het geluk van een wandelingske op de markt met je preutenlekkerke.
Met mijn mama-vriendinnen van op de school van Erinn en Jente gaat het immers ook op die manier: hoe gaat het nog met je oudste? Niet te veel huiswerk? En je jongste, reageert ze nog zo slecht op haar medicamenten? En wanneer moet je naar het ziekenhuis voor dat onderzoek?

...

Een beetje later die vrijdag, en nu komt het minder mooie gedeelte, zag ik toch wel onze overbuurvrouw, die nota bene goed bevriend is met haar linkerbuurvrouw, wat papiertjes, daar gegooid door passerende schoolkinderen, op de oprit van haar linkerburen gooien. Zo van: mijnen oprit is nu lekker proper en de buren hebben het toch niet gezien.
djeezes!