De thuisbevalling

Een geïnteresseerde onbekende lezer van deze blog vroeg me naar een verslag van de thuisbevalling en dat geef ik graag, want het is zeer goed verlopen. Erinn is geboren in een Spaans ziekenhuis en Jente in een Waals, voor onze derde spruit wou ik toch wel eens iets anders, voornamelijk omdat Nele en Maarten twee keer thuis bevallen zijn en daar niets dan goede ervaringen over hebben. Mijn ziekenhuiservaringen zijn niet zo positief...
Dus, hoe ging het ook alweer? De maandag zat er wat bloed bij de slijmprop en dus belde ik (een beetje in paniek) naar de vroedvrouw. Ze woont vlakbij dus kon direct komen, heeft me onderzocht en ik had 3 cm opening. Maar ik voelde nog geen erge weeën. 's Avonds kwamen er wat weeën, maar niet regelmatig. Mama toch maar gebeld en zij kwam 's middags al om op de kinderen te passen indien het zover was. Ze is ook blijven slapen, voor niets eigenlijk, want de baby kwam niet. 's Ochtendsvroeg had ik nochtans regelmatig weeën gedurende 2 uur, maar toen de kinderen opstonden, hielden ze weer op. Eske kwam dan mama aflossen en bleef ook slapen, ook voor niets. Gelukkig dat ze er toch waren, want ik liep op het einde van mijn latijn en kon niet veel meer verdragen. Eske nam Erinn nog mee voor een tochtje in de carnavalstoet van Braine zodat ik wat kon rusten. Jente zat op de crèche en Hannes op het werk. Woensdag tegen de middag komt Nele en haar kroost Eske aflossen. Terwijl de kinderen en Nele naar de speeltuin gaan, ga ik Jente halen op de crèche en neem hem ook nog even mee naar de speeltuin. Ondertussen zijn de weeën echt begonnen en beginnen ze elkaar kort op te volgen. Ik geloof er niet echt in, want ik voel de weeën enkel onderaan in mijn buik. Niet zoals bij Jente en Erinn in de hele buik. Later zal de vroedvrouw mij vertellen dat dat komt omdat mijn vruchtwater nu eens niet eerst gebroken is en zo de kracht van de weeën wat opvangt. Nele gaat naar huis met een gevoel van: 't is zover. Ik begin aan het avondmaal en probeer tussendoor de weeën op te vangen, wat me aardig lukt. Opa Staf komt tegen half 7 en neemt Erinn en Jente mee naar Zomergem. Ik bel de vroedvrouw en zij komt direct. We maken de slaapkamer klaar: een tafel voor het gerief van de vroedvrouw (o.a. een zuurstofapparaat in het geval van nood), plastiek op het bed, verwarming op hoogste stand en een kleine elektrische blazer in aanslag enz. De vroedvrouw geeft tips om de weeën op te vangen en om de baby sneller te laten zakken. Ze belt een andere vroedvrouw (in Wallonië zijn ze blijkbaar altijd met twee) en die komt even later, ik lig ondertussen op het bed af te zien, maar ik moet zeggen dat ik de weeën redelijk goed kan opvangen. Natuurlijk verergert het op een bepaald moment en kan ik me niet goed meer houden. De persweeën zijn dan waarschijnlijk begonnen, ik nijp Hannes zijn hand en been plat, kwestie van ergens anders wat druk te voelen. De vroedvrouwen masseren onderaan mijn rug en blijven tips geven over wat ik het beste kan doen, want op dat moment kan ik niet meer denken en alleen nog roepen van de pijn. Wat je beter niet doet, want dan krijgt de baby niet genoeg zuurstof en kan je niet goed persen. Ik probeer me dus te concentreren op het persen en ja hoor, na een kwartiertje, halfuurtje, komt er een grote klodder uit en onze baby Lisa wordt op mijn buik gelegd, Hannes knipt de navelstreng door en ik kan genieten van dat eerste, natte en warme gevoel van het pasgeboren wezentje. Een vreemd gevoel, met niets te vergelijken en veel te kort jammer genoeg. Daarna komen de verdere zorgen onderaan, wat minder leuk is: het persen voor de moederkoek, het naaien enz. Lisa wordt een beetje gekuist, gewogen ook denk ik, maar niet gemeten. Of was het omgekeerd? Soit, ik lig uitgeteld maar superfier op het bed en Hannes bezorgt zich om zijn dochter. Zoals alle keren al, hij is een supergoede vader, niet bang voor bloed en consoorten, niet bang om zo'n pasgeboren wichtje vast te pakken...
En dan, na een uur of twee, laten de vroedvrouwen je alleen, 't is bijna middernacht, vlug nog de grootouders bellen. Wel even wennen aan het feit dat we compleet alleen zijn, dus als er iets mocht gebeuren... Maar alles gaat goed natuurlijk, het drinken aan de borst ook. De volgende dag komt de ene vroedvrouw 's ochtends nog eens kijken en verzorgen en de andere 's middags. Zeer goede verzorging en zeer goede begeleiding! Dat is het voornaamste verschil met mijn twee vorige ervaringen in het ziekenhuis: de vroedvrouw begeleidt je echt tijdens de bevalling en helpt je de weeën op te vangen. In het ziekenhuis leek het erop dat ze zo vlug mogelijk epidurale wilden geven om van de last vanaf te zijn. Jammer dat het bij Jente niet werkte, zodat ik toch nog het hele ziekenhuis bij elkaar geschreeuwd heb!
Ook voor Hannes werd het dit keer een iets leukere belevenis, intiemer en rustiger. Vooral omdat de dag erna Erinn en Jente nog bij Oma en Opa bleven. We hadden dus een volledige dag voor ons gedrietjes. Dat was echt genieten! Eens de twee oudsten terug in huis, was het genieten soms ver te zoeken, de eerste dagen moest iedereen zijn draai terug vinden.

Enfin, je ziet het, ik ben echt heel blij dat ik thuis bevallen ben, vooral nu we weten dat Lisa ook CMV opgelopen heeft, maar daarover later meer.