December

Ik weet niet wat het is met december, maar van overal krijg ik gruwelijke berichten over hoe egoïstisch de mensen weer eens met elkaar omgaan... En niet zelden komen die berichtjes uit Colombia, van mijn goede vriend Juanfé die het hart op de juiste plaats heeft en in een getroubleerd deel van de wereld woont.
Er zijn zoveel wereldschokkende dingen en dat raakt me echt. Maar ik heb gewoon geen idee hoe we 'zoiets' kunnen oplossen. Wat kunnen we het beste doen? Zelfmoord plegen, staken, petities tekenen, een kind adopteren, betogen, taarten gooien, bio, eco en fair kopen, blanco stemmen, in een ngo gaan werken in de jungle, geld storten op vzw's, een arme uitnodigen voor kerstavond, terugkeren naar de natuur, afijn, mogelijkheden zat dus, maar welke helpt nu écht?

Even een anecdote vertellen.
Donderdag keerde ik terug van mijn les in Tubize, met de auto. Soms ga ik met de bus (als Hannes de auto nodig heeft), maar meestal met de auto. De route die ik volg is exact dezelfde als die van de bus. Tijdens het terugkeren had ik al af en toe eens gedacht: ik zou toch gerust iemand kunnen meenemen die aan de bushalte staat te wachten, vooral als het slecht weer is of als er een kindje bij is. Nog nooit echt de kans daartoe gekregen, tot nu donderdag, er stond een oude vuilnisophaler (of hoe noem je die mannen?) te liften. Geheel gerust ben ik nooit, maar ik stopte toch en hij moest mijn richting uit. Hij had blijkbaar tevergeefs op de bus zitten wachten in de koude. Vriendelijke, oude man die bij het binnenstappen zijn hoofd stootte (ik dacht dus direct: ja lap, die is dronken), maar achteraf niets geroken en normale conversatie gehad. 't Is maar wat je normaal noemt natuurlijk, want hij een buitenlandse bijna gepensioneerde vuilnisophaler (hij had een rollende r, lijkt me niet echt Frans) en ik een Vlaamse blozende zelfstandig leerkracht die voor haar plezier een beetje werkt af en toe. Na een gezellige babbel over waar hij overal de zakken ophaalt, kon ik hem al vlug weer afzetten in de koude.
Ikke content naar huis, want a) niet verkracht en b) een goede daad gedaan.

Neen, mijn anecdote is nog niet gedaan, nog even geduld.
's Avonds ga ik met mijn twee lieve kindjes in de donkere gure avond op pad om een video te huren voor mijn eenzame avond (Hannes overnachtte voor het werk in Hasselt) op te vrolijken. Erinn aan de ene hand, Jente in de buggy voortgeduwd met de andere hand, op het gruwelijk slechte trottoir langs voorbijrazende auto's. Redelijk gevaarlijk dus, maar we kennen deze straat nu wel, dus problemen maken we daar niet meer van. Erinn luidop zingend in het Frans en tellend in het Nederlands. Stopt er toch niet zo'n STOMME TRUT met haar wagen op de stoep vlak voor enkele geparkeerde auto's, zodat ik er eigenlijk helemaal niet goed langskan. Stapt die STOMME TRUT niet gewoon gezellig uit en is ze gewoon gezellig van plan om de winkel binnen te stappen zonder mij een blik waardig te gunnen. Ik schiet een beetje uit mijn vel, een beetje maar, in het Frans uit je vel schieten is niet zo eenvoudig. Ze lacht het weg, ik vraag of ze geen kinderen heeft, en jawel hoor, die STOMME TRUT heeft er twee! En dan nog niet begrijpen dat het moeilijk is met buggy en kleuter in het donker op een slecht trottoir. Verwacht ze toch niet zeker dat ik rond haar auto stap, op de straat dus! Écht waar, ik kreeg het bijna! Maar ja, wat kan je doen? Die STOMME TRUT staat daar wat schaapachtig te lachen, is niet van plan haar STOMME auto een millimeter te verplaatsen, dus manoeuvreer ik zo ruw mogelijk mijn twee bloedjes langs die STOMME TRUTTENWAGEN in de hoop dat ik een enorme kras achterlaat.
Niet dus.

Maar allé, wat is de moraal van dit verhaal nu?
Voor een goede daad die ik eerder die dag gedaan had, doet een ander een egoïstische daad. Dat heft elkaar dus op, heeft dus geen zin.
Of zit er nu ergens een fout in mijn redenering?