Het niet behoren tot een godsdienst heeft ook nog z'n voordelen (jawel! we missen misschien de rijstpap met de gouden lepeltjes, maar er zijn andere dingen om naar uit te kijken nietwaar). Namelijk het volgende voordeel : het verafgoden van eten, en meerbepaald, brood. Ik ben verliefd geworden op mijn eigen dagelijks brood en ik indoctrineerde eerst mijn brave echtgenoot en lieve kinderen (of horen de adjectieven omgekeerd?), en nadien probeerde ik het uit op mijn familie. Die zijn het moeilijkste, de familie van Hannes accepteert al jàren alles wat ik hen voorschotel, zonder morren (ze zouden eens moeten proberen!), mijn familie daarentegen haalt alles op voorhand neer, en dit ook al jàren. Mijn cakejes zijn te zwaar, mijn taarten niet zoet genoeg, mijn hamburgers te vegetarisch en mijn aperitiefjes bevatten te weinig alcohol. Maar deze keer lijkt het te lukken met mijn zuurdesembroodjes. Eske en Dieter proefden als eerste die met zonnebloempitten, verdict : te weinig zout. (erger nog: er zat zelfs géén zout in) Daarna probeerde ik een noten-rozijnenbrood (mét 1 theelepel zout!) bij mijn broer en daar viel het - oh yeah! - heel goed in de smaak. Ikke dus dolgelukkig en tevreden met deze bevestiging. Blijven volhouden is nu de boodschap, want er komt wel wat werk bij kijken, en dan spreek ik nog niet van de afwas...
Yes, I know, zot van brood, hoe kom je erbij? Geen idee, maar het maakt me wél vrolijk! Kijk maar eens naar deze foto's!
2 comments:
Jammer dat jullie zo ver wonen. Ik zou er anders af en toe wel eens eentje laten mee-bakken.
Maar de foto's alleen al veroorzaken een soort Pavlov effect! Dus dat is kijken en eten tegelijkertijd.
Hilde
uw kerstnotenrozijnenbrood is bijna op! (ik ben wel de enige die ervan eet...)
Post a Comment