Kopergieterij

Knipoog eens in het donker.

Het lijkt misschien volstrekt belachelijk maar de oprechte intensiteit waarmee je in het donker iets aangaat zonder onmiddellijk naar de lichtschakelaar te hollen, verandert je tijdsgevoel compleet.

Alsof de duisternis een deken legt over de tijd.
Je de rust geeft om nog beter de waarde te beseffen van wàt je doet.

Sinds de uitvinding van de horloge lijken we soms geen tijd meer te hebben. Niet voor onszelf, laat staan voor een ander.

Struikelend over elkaar rennen we zo hard ons leven tegemoet dat we tussendoor noodgedwongen proberen de tijd tot stilstand te krijgen. Efkes.
Dobberend tussen hoop en heimwee.

En dan kronkelen we ons onder 'deskundig advies' in lotushoudingen voor de ideale onthaasting of kiezen we voor uren laveloos genot als antwoord op de "druk-druk-druk".

Maar we plukken zo graag de dag, dat we met z'n allen wel eens vergeten dat wij bij die bevoorrechte mensen horen die tenminste tijd hebben om te plukken.
Veel tijd.

Tijd die ons ook toelaat te kiezen van hoé we met elkaar verder willen.

Om ons los te rukken uit de achtergrondmuziek van algemene smaak.

Om wat minder te horen wat we begrijpen en wat meer te horen waar we niets van verstaan.

Om ons los te koppelen van elk verwachtingspatroon en onszelf de ruimte te geven om de wereld zo absurd, zo heftig, zo spannend of zo romantisch te maken zoals wij het zélf willen. Zonder ons te moeten verdedigen.

(...)

Maar ook de vinger durven leggen op wonden die de tijd niét heelt. Terwijl een goed gesprek dat misschien wél kan.
Echte aandacht.

(...)

Trots op wat we kunnen maar vooral nieuwsgierig naar wat we nog niet kunnen.
In bewondering voor wat nog niet bestaat.

Zelfs in het donker.
En als het licht dan uitgaat,
misschien even,
een knipoog.


Johan De Smet - Kopergieterij