Wie thuis katten heeft, kent dit bekende fenomeen vast wel: de kat ziet je in de verte aankomen terwijl je naar de voordeur gaat, hij of zij komt spurtend en vol enthousiasme aangelopen, zó blij is-ie van je te zien én van het feit dat hij (of zij dus) straks lekker warm binnen op een zetel kan liggen. Hij botst bijna tegen de voordeur terwijl jij die opendoet, en dan begint het: het dralen. Het eerst nog even aan mijn voorpootje lekken. Het achteloos neervleien van mijn staart rond mijn gestroomlijnde lichaam. Het rondkijken en doen alsof het helemaal niet zo belangrijk is, laat staan noodzakelijk, om binnen te gaan en lekker in een zetel te gaan liggen. Ik stap binnen en roep nog even 'Vlekkie of Titus (al naargelang nietwaar), komt ge niet binnen dan?' En dan kijkt die kat zo van : 'Allé, omdat gij het vraagt!'
Fazanten daarentegen, zijn van een heel ander kaliber. Die hebben we niet in huis, maar af en toe wel in de tuin, ze durven wel eens het eten van de kippen komen pikken. (Lisa blijft steevast 'pik' zeggen i.p.v. 'kip' maar dit geheel terzijde). Fazanten lopen er hier overal rond in de buurt. En je ziet ze al van verre de straat oversteken, stokstijf lopend alsof er hun iemand op de hielen zit. Dan horen ze je auto aankomen en stoppen ze met lopen, ze blijven zelfs midden op de baan staan, tot je er helemaal bent. Dan pas stappen ze klauwtje voor klauwtje verder, en ze kijken je zo aan van : 'Jaag mij niet op hé, jagers zijn zó passé!'.
Kijk, katten, die doen het uit principe, vooral niet toegeven dat ze hun baasje liefhebben. Maar fazanten, die zijn gewoonweg dom. Of zit er toch iets meer achter?
